2e week!

Hallo allemaal,

Omdat Jelmer en ik ons bedachten dat het een beetje suf is om beide een verslag te plaatsen met nogal veel overeenkomsten, ben ik deze week aan de beurt!
Om te beginnen: ons huis. We kunnen eindelijk zeggen dat we gewend zijn en dat we het naar ons zin hebben. De tweede week is daarom ook supersnel gegaan. Alweer afscheid moeten nemen van ons eerste project, waar we als dank wat (zelf in elkaar geknutselde) cadeaus kregen van de kinderen en de semi-chagrijnige vrouwen. Erg lief!
Eigenlijk zouden we nog 2 weken daar moeten zitten, maar omdat Bhagi (huisbaas) ons van de week benaderde of we eerder wilden beginnen met het monnikenproject, omdat daar geen vrijwilligers waren, hebben we besloten om daar morgen mee te beginnen!

Dit weekend wilden Annalisa, Jelmer en ik even goed relaxen, dus we hadden een hotel geboekt aan de zuidkust (Bentota). Eenmaal aangekomen daar, bleek dat het hotel vol zat (terwijl het er echt uitgestorven was, maar dat terzijde..) dus dat we voor één nacht naar en ander hotel moesten. Klein, vies, een zwembad dat een lachertje was en geen strand. Waar we uiteindelijk voor geboekt hadden. De buurt was ook nog eens verrot, dus we waren dolgelukkig. Of niet.
De volgende ochtend arriveerden we in het juiste hotel, lagen we klaar op het mooie strand voor de nodige vitamine D, toen het begon te regenen en het eigenlijk ook niet stopte. Jelmer en ik hebben toen maar besloten om naar het Turtle Conservation Project te gaan, waar we een interessante rondleiding kregen. Tot dat er en grote groep Chinezen binnenkwam, waar onze gids klaarblijkelijk meer aan kon verdienen, want hij raffelde het vervolgens nogal af.

De zuidkust is anders dan de regio waar wij zitten, omdat daar de sporen van de tsunami nog steeds goed zichtbaar zijn. Indrukwekkend om te zien.
Vandaag hadden we gelukkig mooi weer, veel (zeer sterke!) zon, waardoor ik nu echt knetter verband ben.
Inmiddels zijn we terug in ons huis, wat ik een wonder opzich vind. 'Can you feel the love tonight' galmde door de speakers, terwijl onze chauffeur aan het whats-appen, bellen én solliciteren naar een ongeluk was.
Desondanks went het verkeer hier wel, gemiddeld zit ik ik nu nog maar 3 keer per rit hoog voor het plafond van de TucTuc vanwege en bijna-ongeluk-ervaring, in plaats van 20 keer.

De cultuur hier is fascinerend en de bevolking net zo. Ze zijn zo vriendelijk en lief, iedereen wil het naar je zin maken. Zelfs in de supermarkt rennen ze naar de deur om die voor je te openen.

Communiceren hier met de lokale bevolking is voornamelijk met handen en voeten, aanwijzen op een briefje waar je naar toe wilt etc., maar het is goed te doen. Hier in het huis kunnen de vertaalsters (die helpen bij de projecten) erg goed Engels en Bhagi kan het ook redelijk, maar zijn zware Indische accent en het feit dat hij altijd met je wil praten onder een loeiende airco, maakt het dat hij soms een beetje moeilijk verstaanbaar is.

Goed, het verhaal is volgens mij alweer lang genoeg. Morgen beginnen bij de monniken, we zullen zien hoe het ons gaat bevallen!
Tot sprekenssss,

Liefs,
Jelmer & Gerrianne