Vredige monniken. Of niet.

Hallo allemaal,

Weer een reisverslag vandaag. De eerste 5 dagen in de tempel, bij de monniken zitten erop. Ik kan alleen maar zeggen dat het heel bijzonder en fascinerend is om van zo dichtbij het Boeddhisme mee te mogen maken. Jelmer en ik zitten met z’n 2en op het project en in totaal zijn er een goede 25 monniken, tussen de 7 en 17 jaar, die wij lesgeven. Ik heb de jongste groep, zo’n 17 monniken t/m 12 jaar. De ouderen geeft Jelmer les. Er zijn nog wat oudere monniken, maar die beheersen de Engelse taal voldoende om niet mee te doen met de lessen.
Op het vorige project begonnen we pas rond 08:45 uur, dus toen we hoorden dat we elke ochtend om 07:00 uur zouden vertrekken met de TucTuc, was dat wel even omschakelen. We beginnen de lessen rond 07:30 uur, want het duurt heel lang om van ons huis naar de tempel te komen en de weg er naar toe is helemaal een safari. Bruggen die worden afgescheiden met water door 2 rioolpijpen aan beide kanten, gigantische gaten in de weg die iedereen wil ontwijken dus waardoor er een dikke opstopping ontstaat en natuurlijk het verkeer zelf wat mij nog elke keer per rit schietgebedjes laat doen.
Tot 10:00 uur geven we de monniken les en dan zijn de vrouwen aan de beurt. Dit zijn vrouwen van buiten de tempel (uiteraard, want monniken leven alleen met mannen onder elkaar) die héél graag Engels willen leren en ook erg gemotiveerd zijn.
Wat ik er tot nu toe van vind, weet ik eigenlijk niet zo goed. Het Boeddhisme zelf als levensovertuiging is ontzettend mooi. Hoe ze over dingen denken, hoe ze in het leven staan en met name de Verlichting is heel mooi. Vooral voor gewone burgers die Boeddhist zijn. Voor de monniken weet ik het niet zo goed.. De jongste is 7 en de meeste zitten daar niet vrijwillig. Althans, niet vanaf het begin. De jongsten zijn gestuurd door ouders om ze een betere toekomst te kunnen bieden (Monnik zijn geeft aanzien) of simpelweg omdat ouders niet het geld en de benodigdheden hebben om de zorg te dragen voor hen. Na 3 maanden ‘proef’draaien, worden ze door middel van een ceremonie kaal geschoren en krijgen ze een nieuwe identiteit en nieuwe naam van de ‘Main-Monk’. En wát voor een namen. De namen hier zijn sowieso al amper uit te spreken, maar van monniken helemaal niet. De Mainmonk is de ‘opper’monnik en hij is de baas over de monniken. En dat is zeker te zien. Zodra hij binnenkomt moeten wij ook voor hem knielen en onze handen vouwen of zijn voeten kussen. Gelukkig mogen wij kiezen, dus wij laten het lekker bij de handen vouwen.
Waarom ik twijfel of het leven van een Boeddhistische monnik wel zo leuk is, is met name omdat ze op jonge leeftijd van hun ouders worden gescheiden en zodra zij monnik zijn, ze alleen nog maar op bezoek mogen komen maar nooit meer mogen blijven eten/slapen/etc. Daarnaast worden ze hier zéér hardhandig aangepakt. Dat vind ik misschien nog wel het ergste. Een van de kleine monniken was buiten aan het spelen, wat absoluut niet mocht, dus hij moest zich melden bij de mainmonk. Hij werd werkelijk waar compleet afgetuigd. Met handen en voeten en hij bleef maar door gaan. Het was ook meer dan straf alleen, het leek alsof die Mainmonk al z’n frustratie er ff lekker uit gooide. Heel naar om te zien. Als klap op de vuurpijl werd op dezelfde dag één van de ander kleine monniken even afgestraft door wat slagen van zo’n dun, naar takje. Was ook zeer verrot om te zien. Ik was behoorlijk gechoqueerd omdat ik nooit zo’n grof geweld heb gezien, laat staan bij een kind.
Daarnaast is het natuurlijk absoluut verboden om seksuele fantasieën, relaties of wat dan ook te hebben als monnik, dus als je vanaf je 8e opgegroeid zonder die ‘liefde’, of wetend wat het inhoudt, vraag ik me af in hoeverre dat goed is. Maar goed, dit is slechts mijn eerste indruk van de eerste 5 dagen, ik ben er ook nog 2 weken dus wellicht veranderd mijn beeld nog. Het beeld wat ik had van monniken, dat ze lief en vredig waren en zochten naar complete innerlijke rust, heb ik in ieder geval even laten varen voor nu.
Nou, nu klinkt het allemaal wel heel dramatisch en alsof het voor een monnik alleen maar zwaar is, dat valt natuurlijk ook wel mee. De monniken zelf zijn echt heel erg leuk en lief en ietwat druk, maar dat maakt het lesgeven leuk.

Voor de rest ben ik eindelijk weer aan de betere hand, ben heel wat dagen afgelopen week slecht in orde geweest. We hebben nieuwe vrijwilligers wat ook erg gezellig is, we hebben al veel samen gedaan. Gisteren met z’n 12en uit eten geweest dus we hadden de terugweg 4 TucTucs nodig. De chauffeurs vonden het leuk om een wedstrijdje te doen en in het verkeer van Sri Lanka is dit super gevaarlijk, dus mijn lachen wisselde zich af met bijna-dood-ervaringen.
Dit weekend heb ik weinig op de planning, een paar tempels bezoeken en wat meer van de omgeving verkennen. Ben de afgelopen weekenden nog niet hier geweest, dus een weekendje rustig aan doen is ook wel eens fijn.

Sorry voor het lange verhaal, heb een serieuze poging gedaan het kort te houden. And I failed.

Lieeefs,
Gerrianne