Suba Udasank

Oftewel: Goedemorgen!
Op moment van typen zit ik op ons balkon, in het resort, in Negombo met een geweldig uitzicht over het strand. Nu even relaxen en het land wat meer verkennen voor de komende 8 dagen voordat we verder reizen naar China.

Afgelopen week onze laatste week vrijwilligerswerk gehad en heb ik het certificaat van participatie mogen ontvangen. De tijd is, achteraf gezien, voorbij gevlogen. Het afscheid op het project was daarom ook een beetje raar te noemen. Ondanks dat de monniken het oprecht jammer vonden dat we weggingen, was ik ergens wel een beetje opgelucht. Het was een mooie, bijzondere tijd, maar ik merkte ook dat ik me persoonlijk ging aantrekken wat die kleine monniken meemaakten daar, dus wat dat betreft ben ik blij dat ik daar niet langer heb gezeten.
Het afscheid van de vrouwen die we les gaven, was ook moeilijk. Ze vertelden ons dat wij als kinderen voor hun waren, dat ze ons de beste leraren vonden tot nu toe en dat ze ontzettend veel van ons geleerd hadden. Een groter compliment kun je niet ontvangen!:) Zowel de monniken als de vrouwen hebben ons ook echt overladen met cadeau’s.
Een armbandje en een ketting, een armbandje met de blessing van Buddha (ook 2 bandjes meegekregen voor mama en Marc), bloemen, een souvenir, een tafelkleed (die werkelijk waar foeilelijk is, maar omdat het gebaar erachter zo lief is, vind ik ‘m toch leuk!), koekjes, thee, persoonlijke boodschappen en speeches en vooral heel veel mooie glimlachen en knuffels.
Ja, ik ga het missen. Maar ja, ik ben ook blij dat het voorbij is.

Afscheid in het vrijwilligershuis was ook een beetje raar. Ten eerste omdat het toch 5 weken je huis is geweest en je je dan realiseert dat je hoogstwaarschijnlijk nooit meer terug komt. Ten tweede omdat je de vrijwilligers/translators/Bhagi die je daar ontmoet hebt (en toch best heel close mee wordt, omdat je samen leeft) hoogstwaarschijnlijk nooit meer ziet en ten derde, de meeste vrijwilligers gaan naar huis als ze het huis verlaten. Het was even slikken om te realiseren dat ik nog lang niet naar huis ga. Maar dat was gelukkig slechts een moment, want toen ik het resort in Negombo zag, was ik blij dat ik nog niet naar huis ga (ondanks dat ik jullie wel begin te missen hoor!).
Gisteren is Evita (vrijwilliger uit ons huis) ons komen opzoeken en hebben we samen Negombo een beetje bekeken en zijn we lekker uit eten geweest en maandag komt Ander (andere vrijwilliger) ons waarschijnlijk nog ff opzoeken). De treinen hier waren een beetje raar, we hadden op het bord gekeken en er stond dat 07:48 de laatste trein ging, dus we zorgden dat we netjes om 07:40 bij het treinstation waren en nét dat Evita aan de beurt was om het kaartje te kopen, gooide meneer zijn houten plankje er voor en was de balie gesloten. Lekker dan, sta je daar. Naast de balie hing een A4’tje met alleen ’07:15’ erop. Bleek dat dat dus de tijd was van de laatste trein richting Colombo vandaag..
Gelukkig wist onze TucTuc driver waar het busstation was en was er een highwaybus die rechtstreeks naar Colombo vertrok en is Evita veilig aan gekomen in Colombo.

We hebben onder andere het Dutch Channel (de naam zegt het al: een kanaal gegraven door Nederlanders) en de Saint Mary Church bezocht en Lewis Place een beetje afgestruind. Ik merk wel dat Negombo zo veel meer toeristisch is dan Colombo en de andere plekken waar ik geweest ben, dat ik oprecht blij ben dat ik hier niet lang hoef te zitten.

Komende week dus nog even Sri Lanka verkennen, de rust pakken die ik afgelopen weken gemist heb, uitgerust m’n spullen pakken voor China en 12 september het mooie, bijzondere land verlaten!